Το θαύμα δεν έγινε…
Πόσα αστέρια είναι στον ουρανό... Εκατοντάδες, χιλιάδες είναι που τα βλέπω! Άλλα πιο μικρά, άλλα πιο μεγάλα, άλλα φωτίζουν πιο πολύ από κάποια άλλα που φαίνονται πιο μακρινά.
-Άπλωσε το χέρι σου και θα πιάσεις ένα. Κάνε μόνο μια ευχή. Μόλις δεις κάποιο να πέφτει, κάνε γρήγορα μια ευχή!
-Ευχή; Θα πιάσει;
-Κανείς δεν ξέρει… Αλλά εσύ κάνε μία. Μη μου πεις όμως τι, δεν κάνει. Δε θα βγει! Η ευχή πρέπει να είναι κρυφή!
-Μα αλήθεια, πιστεύεις σ’ αυτά τα πράγματα;
-Δεν ξέρω. Θέλω να πιστέψω. Μου λείπει να πιστεύω κάπου. Ίσως εκεί να κρύβεται η λύση!
-Λες; Μπορεί δηλαδή, κάνοντας μια ευχή στα πεφταστέρια απόψε, "να κυλήσει", να φύγει αυτή η ασήκωτη πέτρα που έχω στο στήθος μου; Αφού τίποτα δεν αλλάζει πια! Τι να ευχηθώ; Ή μήπως, αν μοιραστώ αυτό που με πονά με τα αστέρια, θα νιώσω καλύτερα; Τίποτα. Όλα τίποτα. Αυτό το καλοκαίρι… δεν είχε θαύματα!
-Δηλαδή, ούτε στην προσευχή πιστεύεις… Ίσως, όμως, η προσευχή να είναι πιο δυνατή από μια ευχή και, στο τέλος, το θαύμα σου να γίνει! Άνοιξε το δρόμο από μόνη σου, άσε τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου ελεύθερα, νιώσε. Κάνει καλό η προσευχή. Δοκίμασε!
-Μα είναι μακριά, είναι αλλού… Μόνη εδώ, πίσω, δεν φαίνομαι. Κρύβομαι. Σιωπή.
Γιατί αυτός ο απέραντος και τόσο όμορφος ουρανός, γεμάτος με αυτές τις λαμπυρίζουσες μικρές κουκίδες, που μοιάζουν σαν άναρχες ασημένιες τελείες σε μαύρο χαρτί, να μου δημιουργεί τέτοια θλίψη; Όμως, το να τον κοιτάζω είναι αγαπημένη μου συνήθεια από μικρό παιδί. Ώρες ατέλειωτες θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται στο μπαλκόνι, πολλές φορές μαζί με τη μάνα μου και να αγναντεύουμε ψηλά... Συζητούσαμε, τραγουδούσαμε, ονειρευόμασταν. Πόσα όνειρα ανεκπλήρωτα... Πόσα συναισθήματα ανομολόγητα... Ελευθερία. Αυτό θέλω.
Φοβάμαι να ευχηθώ. Δε θα βγει. Δε θα λάμψω ποτέ όπως εκείνα τα μικροσκοπικά, μα τόσο λαμπερά αστέρια... Γιατί; Τι κάνω λάθος;;
Λίνα Πέτκου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.