To πάρτι αρχίζει
«Καλό χειμώνα» δε θα πω. Πρώτον γιατί δεν ήρθε ο χειμώνας αλλά το φθινόπωρο...
Δεύτερον γιατί είναι άτοπο να μιλάς για χειμώνες όταν η θερμοκρασία αγγίζει 35άρια. Τρίτον γιατί η μόδα φέτος επιβάλλει να λες «καλή σεζόν» - σαν άλλος τηλεοπτικός αστέρας ή απλώς «τηλεορασόπληκτος».
Σεπτέμβρης. Μπορεί ο καιρός να μην αλλάζει, αλλάζουν όμως όλα τα άλλα. Και κυρίως η ψυχολογία μας. To καλοκαίρι παίρνεις βαθιά ανάσα, βουτάς το κεφάλι μέσα στο νερό και κάπως λίγο τα ξεχνάς όλα.
Στρουθοκαμηλισμός το δίχως άλλο αλλά ενέχει παρηγοριά. Και δεν είχες και πολλά να αντιμετωπίσεις εδώ που τα λέμε: το ελληνικό καλοκαίρι σε παρασύρει σε μια νωθρότητα μυαλών και σωμάτων. Υποδεικνύει μια καθημερινότητα χαλαρότητας στην οποία υποτάσσεται – σχεδόν – σύσσωμο το ελληνικό έθνος (έστω και για λίγο). Τώρα όμως που, έστω και θεωρητικά, αλλάξαμε εποχή, τι μας περιμένει; Ή καλύτερα πως υποδεχόμαστε αυτά που μας περιμένουν;
Βλέπω για παράδειγμα μια εντονότατη κινητοποίηση υπέρ της ακινησίας. Μια επανάσταση κατά όποιων και πάντων αλλαγών. Και ναι, φυσικά και συμφωνώ με την αντίδραση απέναντι σε ό,τι μας βάλλει – ακόμα και αν διαφωνώ με τις μεθόδους που αυτή πραγματώνεται (αλλά δεν είναι της παρούσης). Συμφωνώ, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας και του δίκιου μας όπου αυτό χάνεται. Αλλά δεν μπορώ να νοήσω την αντίδραση σε κάθε τι νέο. Εντελώς απλοποιημένα αναρωτιέμαι: όταν μια κατάσταση απέχει χιλιόμετρα από το «ιδανικό», λογικό δεν είναι να αναζητάς τρόπους να την αλλάξεις; Όταν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με την υπάρχουσα πραγματικότητα, για ποιο λόγο να μην επιθυμεί την πιθανή βελτίωση της; Δεν μπορείς να κρίνεις ως αναποτελεσματική την οποιαδήποτε αλλαγή πριν τη δεις να εφαρμόζεται. Δεν μπορείς να επιχειρηματολογείς με το «αν γίνει αυτό, τότε θα…». Περίμενε να δεις το «θα» να γίνεται. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μας, όπως έχει δείξει το παρελθόν, αλλά εδώ που φτάσαμε, δε χάνουμε και τίποτα να δοκιμάσουμε.
Σεπτέμβρης λοιπόν. Όσο κι αν δε τα συμπαθώ, τα κλισέ με τραβούν σα μαγνήτης: δύσκολος χειμώνας μας περιμένει. Το χειρότερο όλων είναι ότι δε ξέρουμε τι μας περιμένει. Ο φόβος του απροσδόκητου. Μια ζυγαριά που λυγίζει προς την αρνητική έκπληξη. Αναρωτιόμαστε, αναλύουμε, θα θέλαμε να ξέραμε αλλά η πραγματικότητα μας ξεπερνάει. Είμαστε απλά τα πιόνια στη σκακιέρα με μηδενική δυναμική στη λήψη αποφάσεων. Παραταύτα οι ευθύνες μας βαρύνουν. Το γκρίζο αγγίζει και τη δική μας μέρα: ακρίβεια, λιτότητα, επιπλέον μείωση των μισθών, ανεργία. Ναι, ο Σεπτέμβρης είναι εδώ. Ο κόσμος στους δρόμους και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή εναλλάξ. Πανεπιστήμια υπό κατάληψη, νοσοκομεία υπό συρρίκνωση, τράπεζες υπό συγχώνευση. Μετά από ένα καλοκαίρι που οι μπαταρίες δε γέμισαν όσο θα θέλαμε, που οι σκέψεις δε μας άφησαν και τόσο ήσυχους όσο προσδοκούσαμε, που τα προβλήματα δε λύθηκαν απλά μετατέθηκαν, που δεν «υποταχθήκαμε» όσο θα θέλαμε στο προαναφερθέν «ελληνικό καλοκαίρι», ήρθε η εποχή που καλούμαστε να είμαστε περισσότερο «εδώ» από ποτέ. Να επανέλθουμε, να κοιτάξουμε γύρω μας με πιο καθαρή ματιά. Ο Σεπτέμβρης, το μικρό ξαδερφάκι του Γενάρη, είναι μια πρώτης τάξης αφορμή για resolutions, ανασύνταξη, αναδιοργάνωση. Για να πιάσουμε το κουβάρι από ‘κει που το αφήσαμε. Για να το λύσουμε. Μήπως και σωθούμε. Άντε και… «καλή σεζόν» να έχουμε!
Δαγουλά Χρύσα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.