Μοναχικές Όψεις

Κάποιοι ασπάζονται την άποψη ότι μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε. Όμως, καθόλη τη διάρκεια αυτού του ενδιάμεσου διαστήματος, πόσο μόνοι είμαστε άραγε; Πόσο μόνοι θέλουμε να είμαστε;

Δεν ξέρω καν αν υπάρχει έστω κάποια απάντηση. Ξέρω, όμως, ότι όλοι μας κάπου, κάπως, κάποτε νιώσαμε μοναξιά, καθένας από εμάς με το δικό του τρόπο, στο δικό του χωροχρόνο. Ίσως, λοιπόν, η απάντηση να μην είναι μία, αλλά πολλές. Μοναδικά προσωπικά βιώματα μοναχικών στιγμών…

Πόσο μόνοι είμαστε, λοιπόν; - Νομίζω πολύ, πραγματικά πολύ μόνοι. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι, γιατί έτσι το επιβάλλουν συνθήκες που ούτε καν ελέγχουμε. Όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που βιώνουμε άθελά μας μοναξιά, σ’ έναν κόσμο που μοιάζει να μας προσπερνάει γρήγορα, με αδιαφορία και τουπέ.

Συναντάμε, χαιρετάμε, ακούμε, συζητάμε, με τρόπο τυπικό και στερεότυπο, σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια. Συναναστρεφόμαστε καθημερινά με τόσους ανθρώπους, γνωστούς ή αγνώστους, οικείους ή μη, κι όλα μέσα σ’ ένα πλαίσιο που επιβάλλει ταχύτητα και αφοσίωση στην επόμενη κουκίδα του ημερήσιου προγράμματός μας. Και κάπως έτσι, «κάθε άνθρωπος είναι μόνος, κλειδωμένος στην απομόνωση του μυαλού του», όπως έθεσε πολύ σωστά ο κύριος Γ. Χειμωνάς. Δεν έχει χρόνο και χώρο για να ακούσει ουσιαστικά το διπλανό του, γιατί αποτελεί διάσπαση στη σιωπή που συνοδεύει την αυτοσυγκέντρωση, την αφηρημάδα, την ανία του. Κι όταν αυτός ο «διπλανός» έχει τη μάταιη υποψία ότι ο άλλος τον παρακολουθεί, γρήγορα λαμβάνει σήματα επιβεβαίωσης μιας ακυρωτικής αντίδρασης… και τότε ξέρει ότι είναι μόνος, το νιώθει.

Ακόμα κι αν θεωρήσουμε κάπως δεδομένο ότι είμαστε μόνοι, πόσο μόνοι θέλουμε πραγματικά να είμαστε; Θέλουμε; Εδώ πιθανότατα υπάρχουν και οι δύο όψεις, που είναι ανάλογες των περιστάσεων. Όσο κι αν από τη φύση μας, έχουμε ανάγκη να συνδιαλεγόμαστε με τους γύρω μας, άλλο τόσο έχουμε ανάγκη να μένουμε κάποιες φορές μόνοι μας. Ίσως γιατί αναζητούμε μια ανάπαυλα στη καθημερινότητά μας, ίσως γιατί συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμοί μάς έχουν κατακλύσει, δίχως να έχουν προλάβει να επεξεργαστούν και να κατασταλάξουν μέσα μας. Μια ανάγκη να βιώσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, μόνο του, χωρίς κανείς να διαταράξει αυτή τη πολυπόθητη αναζήτηση της ηρεμίας. Στιγμές που η μοναξιά φαίνεται να είναι ο καλύτερος ακροατής, ένα καταφύγιο για τις επιθυμίες, τα όνειρα, τους δισταγμούς, τις απογοητεύσεις, το πόνο και τα διλλήματά μας.

Μόνοι, από επιλογή ή όχι, αλλά μόνοι. Μοναξιά βιωμένη παντός τύπου και επίκαιρη παντός καιρού.

Μοναξιά που κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο, ένα αστείο, μια ατσούμπαλη κίνηση, ένα γρήγορο περπάτημα, ένα βιαστικό χαιρετισμό, ένα φευγαλέο βλέμμα, μία προσπέραση, μία σιωπή.

Μοναξιά που αχνοφαίνεται μέσα σε στίχους τραγουδιών, στη σύνθεση μιας μελωδίας, σε χρώματα και σχέδια μη οριοθετημένα, στις τελείες, τα ερωτηματικά ή τα θαυμαστικά στο τέλος μιας πρότασης, σε μια αναπάντητη κλήση.

Μοναχικές όψεις, σκιές σαν φιγούρες στον αέρα έρχονται και φεύγουν κάθε τόσο. Γιατί, «η εξοικείωση είναι το ταξίδι που κάνει η μοναξιά μας για να πάψει να είναι μόνη» Μάικ Λι.

«Δεν έχει πρόσωπο, μα πρόσωπα αλλάζει… άλλους κατάρα και άλλους ευχή τους μοιάζει

Άλλοι την πολεμούν γιατί ίσως την φοβούνται κι άλλοι στο πλάι της μονάχα θέλουν να κοιμούνται…. άλλοι τη λένε λευτεριά κι άλλοι την λένε φυλακή» Γρίφος - Stavento

Νικολέτα Μπάραλη

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.