Μια γριά ξεμωραμένη
Και θα κάθομαι μέρα και νύχτα, μέρα και νύχτα και θα σε περιμένω μέχρι που θα ‘χω γίνει γριά και άσχημη και θα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και θα απορώ με τον εαυτό μου, γιατί δε θα θυμάμαι πια ποιον και γιατί περιμένω.
Με τους εφιάλτες του Αλτσχάιμερ να με περικυκλώνουν εγώ θα θυμάμαι μόνο το συναίσθημα, αυτό της αγάπης και του έρωτα, αυτό της αιώνιας αναμονής. Με αυτό θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και ας μην ξέρω πλέον το λόγο για τον οποίο περιμένω, και ας μη νιώθω την ίδια μου την οικογένεια, εσένα θα σε νιώθω, ακόμη και από μακριά, ακόμη και αν δε θυμάμαι σου λέω ποιος είσαι.
Και εγώ εκεί στην καρεκλίτσα μου τη σάπια που θα τρίζει θα περιμένω, ακούγοντας τη μουσικούλα μου και χαχανίζοντας με αναμνήσεις χαμένες. Αναμνήσεις που δε θα ξέρω πια αν είναι δικές μου ή αν παράπεσαν από κάποιον άλλο. Μάλλον κάποιου άλλου θα είναι θα λέω στον εαυτό μου. Εγώ να έχω κάνει όλα αυτά στη ζωή μου αποκλείεται, εγώ ήμουν πάντα δειλή και άτυχη. Και θα κοιτώ τις φωτογραφίες μου νέα και θα λέω ποιος τις ξέχασε αυτές εδώ πάλι; Δεν είμαι εγώ, αλλά κάποια που μου μοιάζει, δε μπορεί. Εγώ ήμουν πάντα δειλή.
Και θα θυμάμαι ό,τι περίσσεψε. Καινούργιο ή παλιό δε θα έχει πλέον σημασία γιατί θα είναι χαμένο στο χρόνο και στη λήθη. Θα είναι απλώς περισσευούμενο. Και εγώ θα έχω ζήσει τη ζωή μου αλλά δε θα το θυμάμαι. Θα θυμάμαι μόνο που περίμενα εσένα να έρθεις να με πάρεις και να με σώσεις από τον πύργο που με έχουνε κλείσει. Και ας έχουνε αφήσει την πόρτα ανοιχτή. Και ας μην είμαι κλειδωμένη. Εγώ θα έχω μείνει με αυτό το συναίσθημα της αιώνιας αναμονής. Και η ζωή μου θα έχει περάσει χωρίς να την έχω ζήσει ή τουλάχιστον έτσι θα σκέφτομαι διότι οι μνήμες μου θα είναι συγκεχυμένες από την αρρώστια και τα τόσα φάρμακα που θα παίρνω.
Και σα γριά και εγώ θα σχολιάζω παλιμπαιδίζοντας τα νέα ζευγαράκια που θα περνούν από το κατώφλι μου και θα σκέφτομαι αχ που να ‘ ναι και ο δικός μου αγαπημένος; Και θα περιμένω ακόμη μία ζωή για την αγάπη που δεν ήρθε ποτέ, για την αγάπη που την έχασε ο χρόνος, για την αγάπη που μαράθηκε στα συντρίμμια μιας απόστασης που ποτέ δεν μίκραινε, αλλά αντίθετα όλο και μεγάλωνε, μέχρι που έγινε μία χαράδρα μέχρι εκεί που φτάνουν τα όνειρα και ο νους ξεχνά.
Bίκυ Γρίβα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.