«Είμαστε ΑΟΠΛΟΙ!»
«Να φύγουμε Βασίλη! Να φύγουμε! Δεν μπορώ να αναπνεύσω! Είσαι καλά Βασίλη; Είσαι καλά;;; Πάμε να φύγουμε! Θα πεθάνω!»
Ντου από παντού ήταν το σύνθημα της αστυνομίας μάλλον την 29η Ιουνίου. Ντου από παντού και χωρίς κανένα λόγο... Κατεβήκαμε να βρούμε τους γονείς μας. Ήμασταν μαζί τους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν! Μόνο φραπέ που δεν χτυπούσαν στο σημείο που βρισκόμασταν.
«Βασίλη! Πετάνε πέτρες εκεί!». «Μην φοβάσαι δεν είναι τίποτα.».
Ξαφνικά ακούγονται κρότοι. Φοβάμαι! Από μακριά βλέπω καπνούς. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, σκάνε δίπλα μας δακρυγόνα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
«Κράτα με μην με χάσεις!». «Δεν είναι τίποτα, μην φοβάσαι! Μην αναπνέεις. Μην τρίβεις τα μάτια σου.».
Θόρυβος δίπλα μας. Γυρνάω να δω τι είναι. Είχε σκάσει δίπλα μας! Με το που γυρίζουμε παίρνουμε την τζούρα μας. Μια τζούρα αρκετή για να σε κάνει να παραλύσεις. «Πάμε να φύγουμε! Φοβάμαι! Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δεν μπορώ Βασίλη! Βασίλη, είσαι καλά; Μίλα μου είσαι καλά; Πάμε να μπούμε εδώ στην πολυκατοικία! Σε παρακαλώ πάμε να φύγουμε!». «Όχιιι στην στοά παιδιά!», λέει μια φωνή! «Καλά είμαι. Μην φοβάσαι! Μην αναπνέεις και προχώρα σιγά-σιγά».
Ήμασταν «άοπλοι», «άοπλοι». Δεν φορούσα ούτε κουκούλα, ούτε προκάλεσα, ούτε έβρισα. Ήμουν «άοπλη»! Κι εγώ και όλοι γύρω μου. Άνισος αγώνας! Άνιση μάχη!
Πέρασε ώρα να συνέλθουμε, μα δεν φύγαμε. Πήγαμε παρακάτω, κάναμε τον κύκλο. Παλεύαμε να ξαναγυρίσουμε στο δρόμο. Βροχή. Βροχή τα δακρυγόνα! Να σε πνίγουν να σε εμποδίζουν να αγωνιστείς για αυτό που είναι αυτονόητο. «Μην υποχωρείτε! Δεν φοβόμαστε», φώναζαν από τις ντουντούκες. Δεν υποχώρησε κανείς! Ο κόσμος γύρω- γύρω, από τον ένα δρόμο στον άλλον.
Μα ήμασταν περικυκλωμένοι. Ένας αγώνας άνισος. Δειλός. Όχι από μεριά μας! Αλλά από εκείνους που έδιναν τις εντολές. Ήταν τα παιδιά τους εκεί κάτω και μας σκότωναν σιγά-σιγά... Νταχάου! Αυτό ήταν χθες το Σύνταγμα. Σύνταγμα! Χα! Τραγική ειρωνεία!!! Ένας τεράστιος θάλαμος αερίων! «Δεν είχαν στόχο τον τραυματισμό των πολιτών», ανακοίνωσε η αστυνομία. Πότε ξεκινάμε να γελάμε;
Είχα παραλύσει. Το κορμί μου, το πρόσωπό μου καιγόταν.Οι αισθήσεις μας χάθηκαν προς στιγμήν. Αν ήσουν αδύναμος, άρρωστος, είχες μείνει εκεί. Πανικός. Να τρέχεις να σωθείς. Να σωθείς. Πόλεμος. Πόλεμος φώναζα. Σαν να είναι πόλεμος! Συνεχείς κρότοι! Συνεχείς πτώσεις δακρυγόνων! Δακρυγόνα. Πάρε να 'χεις!!!
Αλόγιστη, αλόγιστη χρήση! Με στόχο να μας διαλύσουν. Κατά τις τέσσερις φύγαμε. Δεν είχαμε διαλυθεί μέχρι τότε. Μετά δεν ξέρω αν τα κατάφεραν. «Τα χημικά δεν ήταν χημικά, ήταν καπνογόνα από τους διαδηλωτές», δήλωσε το μεσημέρι ο κ. Παπουτσής. Συνείδηση και ανθρωπιά μηδέν! Τολμάνε και λένε ψέματα, ενώ οι αυτόπτες μάρτυρες ήμασταν χιλιάδες!
Ήμασταν «άοπλοι»! Διμοιρίες ανέβαιναν την Βασιλίσσης Αμαλίας και όλοι αναρωτιόμασταν που πάνε τόσοι πολλοί. Κάθε δακρυγόνο που έπεφτε, ανταποδιδόταν με ένα γενναίο-ειρωνικό χειροκρότημα! Τόσο κακό-απειλιτικό το όπλο μας, που θεωρούνταν απαραίτητη η χρήση χημικών. Ληγμένων χημικών, από το 1997! Τρομοκρατία..., που δυστυχώς δεν εξαρθρώθηκε με την σύλληψη των μελών της 17Νοέμβρη!
«Βασίλη φοβάμαι. Τα μάτια μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Να φύγουμε, να φύγουμε! Θα πεθάνουμε αν μείνουμε εδώ!». «Μην φοβάσαι! Μην φοβάσαι!». Στόχος ήμασταν εμείς, οι πραγματικά άγνωστοι και όχι οι γνωστοί άγνωστοι. Μας φοβήθηκαν και η μόνη λύση να μας διασπάσουν, ήταν τα αθέμιτα μέσα από το «έννομο» σώμα της ΕΛ.ΑΣ..
Παραπληροφόρηση και αλλοίωση από τα Μ.Μ.Ε.! Γύρισα σπίτι και ένιωθα σαν να περιέγραφαν άλλα σκηνικά από εκείνα που ζούσα εγώ πριν λίγες ώρες! Όλα κινούνται κάτω από σαφείς οδηγίες! Ποιος τις δίνει όμως;; Που θα πάει θα φανερωθεί!
«Μην φοβάσαι! Μην φοβάσαι!».
Μαρία Γλακουσάκη
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Χ στις 20/07/2011 14:02:26
Ανατρίχιασα!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.