Μια πικρή αλήθεια ή ένα όμορφο ψέμα;
Αν ερχόσασταν αντιμέτωποι με το παραπάνω δίλημμα τι θα επιλέγατε; Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι θα απαντούσαμε το πρώτο. Όπως είμαι σίγουρη πως λίγο ή πολύ οι περισσότεροι θα διαλέγαμε το δεύτερο.
Από πού πηγάζει η τόση βεβαιότητα; Θα μπορούσε να θεωρηθεί αλαζονική αλλά δεν είναι. Αρκεί να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Να ρίξουμε μια προσεκτικότερη ματιά στην κοινωνία που μεγαλώσαμε. Να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε πραγματικά τον παλμό της ζωής εκεί έξω. Και έπειτα να αναρωτηθούμε: Πως η Ελλαδίτσα μας έχει πάρει την κατηφόρα; Γιατί τα θεμέλια της - ηθικά, οικονομικά και πολιτικά - βρίσκονται υπό κατάρρευση; Επειδή χτίστηκαν με πικρές αλήθειες; Ή μήπως επειδή βασίστηκαν σε όμορφα ψέματα;
Kαι με το «όμορφα ψέματα», δεν εννοώ μόνο τα «μεγάλα» και τα «σπουδαία» στα οποία στηριχθήκαμε ως κοινωνία. Εννοώ και τα άλλα. Αυτά που λέγαμε μεταξύ μας. Αυτά που λέγαμε στον εαυτό μας. Υπάρχουν πολλά - απογοητευτικά πολλά - καθημερινά παραδείγματα που δείχνουν περίτρανα «πως φτάσαμε ως εδώ». Οικονομικά μα κυρίως ηθικά. Στην χώρα που ό,τι δηλώσεις είσαι, που το «είναι» του καθενός αποδεικνύεται από το «κατέχειν» του, που το life-style έγινε υποχρέωση και τρόπος επιβίωσης ξαφνικά όλοι «πέφτουμε από τα σύννεφα». Τα σημάδια τόσα και εμείς τυφλοί για να τα δούμε. Εθελοτυφλούσε. Αιθεροβάμονες σε μια επίπλαστη πραγματικότητα. Κατοικούντες σε ένα χάρτινο τσίρκο που φτιάχτηκε, όχι από τραπουλόχαρτα αλλά από πιστωτικές κάρτες. «Φούσκες» ξεφούσκωναν γύρω μας καθημερινά και εμείς…Εμείς «πέφταμε από τα σύννεφα» (και συνεχίζουμε δηλαδή…). Ίσως να προσπαθήσαμε να αλλάξουμε την κατάσταση – κάποιοι το έκαναν. Αλλά στάθηκαν ανήμποροι απέναντι στο ρεύμα. Ίσως να βολευτήκαμε τόσο που φοβηθήκαμε. Κατακρίναμε το «μέσο» μέχρι να βρούμε το δικό μας «μέσο». Τόσο όσο.
Και τώρα τι; Τώρα φόβος. Τώρα πανικός. Τώρα όμως και δημιουργικότητα. Και αναζήτηση λύσεων. Και παρατήρηση. Του εαυτού μας και των γύρω μας. Των πραγματικών αναγκών μας. Για παράδειγμα ρίχνω μια προσεκτικότερη ματιά και σκέφτομαι πως τα καλοκαίρια μας ίσως και να μη χρειάζονται ξαπλώστρες που κοστίζουν χρυσάφι, καφέδες των 5 ευρώ, εξωτικά κοκτέιλ, πεντάστερα ξενοδοχεία, δεκάδες κρέμες και σολάριουμ. Ίσως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε πως τα καλοκαίρια μας είναι χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές - αμμουδιές, παραλίες, γέλια κάτω από την ομπρέλα, λεμονάδα και καρπούζι, ουζάκι στην ακροθαλασσιά, παγωτό και υποβρύχιο βανίλια, βουτιές και όνειρα κάτω από τα αστέρια.
Λίγη χαρά που δεν κοστίζει για να είμαστε πιο δυνατοί να παλέψουμε με την καθημερινότητα. Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να αυξήσουμε την παραγωγικότητα μας. Να αποβάλλουμε ό,τι μας χαλάει. Να πιαστούμε χέρι-χέρι σα τους αγανακτισμένους στις πλατείες και να ανέβουμε μαζί την ανηφοριά. Να τολμήσουμε. Να διώξουμε όποιον έφταιξε. Να μη φοβηθούμε να διεκδικήσουμε. Σκοπός δεν είναι να αρπάξουμε το «καλύτερο κομμάτι» για το ιδιωτικό μας συμφέρον από τη χώρα που μοιάζει να παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Στόχος μας πρέπει να είναι να διαφυλάξουμε τα καλύτερα κομμάτια της και με αυτά θεμέλια, να χτίσουμε πάνω τους νέα, καλύτερα. Και τελικά να μάθουμε όλοι μαζί να αναζητάμε την όποια αλήθεια και να μη τρεφόμαστε με όμορφα (και εξόχως παροδικά) ψέματα. Γιατί, όπως μας λέγανε κι όταν ήμασταν παιδιά… «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω».
Xρύσα Δαγουλά
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.