To smoke or not to smoke...
Πολύς ο ντόρος με το νέο αντικαπνιστικό μέτρο αλλά ακόμα περισσότερο με την μη επιβολή κυρώσεων σε όσους τον παραβιάζουν. Θα ξετυλίξω τη σκέψη μου αρχίζοντας και λαμβάνοντας υπ' όψη το γεγονός ότι πάσα εις ενδιαφέρεται πρωτίστως για την υγεία του και ύστερα για την υγεία των συνανθρώπων του. Από εκεί και πέρα, ο καθένας πράττει κατά το δοκούν και με γνώμονα τα προσωπικά του θέλω.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Κουλίνας
Φωτογραφία: Ευθυμία Παναγιωτοπούλου
Θα συνεχίσω με τη προσωπική μου θέση, λέγοντας πως αυτό το μέτρο με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Εξηγούμαι. Θεωρώ άκρως φασιστικό ένα μέτρο που σου απαγορεύει να καπνίζεις σε ιδιωτικό χώρο, κυρίως από τη στιγμή που σαν κυβέρνηση επιτρέπεις την πώληση καπνού και λαμβάνεις χρήματα μέσω του ΦΠΑ. Τα μαγαζιά διασκέδασης δεν ανήκουν στο κράτος όπως οι δημόσιες υπηρεσίες. Δεν θυμάμαι να εναντιώθηκε κανείς όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα εκεί. Απόλυτα σωστή απόφαση, με το σκεπτικό
πως οι συγκεκριμένες υπηρεσίες απευθύνονται σε όλους και δεν είναι πρέπον η κυρία που πάσχει από αναπνευστικό πρόβλημα και θέλει να καταθέσει ένα χαρτί στην εφορία, να αναγκάζεται να εισπνέει τον καπνό του κάθε "φουγάρου".
Από την άλλη, η καφετέρια, ανήκει σε ιδιώτη, ο οποίος πλήρωσε για να την αποκτήσει και ακόμα πληρώνει για να μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Καλώς η κακώς, το τσιγάρο είναι εδώ και δεκαετίες στη ζωή μας και είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη διασκέδαση, με τον καφέ και με το ποτό. Δεν είναι σωστό να επιβάλλεις στον καταστηματάρχη να κυνηγάει τον πελάτη για να εξασφαλίσει το μαγαζί του. Αστεία πράγματα.
Πηγαίνω στο επόμενο θέμα, το οποίο θεωρώ και σοβαρότερο. Υποδομή. Μαγική λέξη, άγνωστη σε αυτή τη χώρα. Έχει η Ελλάδα την υποδομή ώστε να υιοθετήσει ένα τέτοιο μέτρο; Έχουμε, ως λαός, την παιδεία, ώστε να καταλάβουμε το γενικότερο πρόβλημα και να προστατέψουμε τα νέα παιδιά; Εγώ πιστεύω πως δεν διαθέτουμε κανένα από τα δύο. Όλοι μας, λίγο ή πολύ, έχουμε ταξιδέψει σε άλλες ευρωπαΐκές πόλεις. Εκεί γιατί συμπεριφερόμαστε όπως πρέπει και στη χώρα μας όπως μας βολεύει; Νομίζω η απάντηση είναι απλή. Υποδομή και κουλτούρα. Στο Παρίσι για παράδειγμα, ντρεπόμουν να βγάλω το πακέτο. Ντρεπόμουν να ρίξω τη στάχτη, ακόμα και στους εκατοντάδες, ειδικά διαμορφωμένους, χώρους για κάπνισμα. Μια πόλη που έχει κάδους σε κάθε δρομάκι, καθαριστές που περνούν από κάθε δρόμο 2-3 φορές και ένα σύστημα που είναι έτσι δομημένο ώστε να σου περνά το μήνυμα ότι εδώ είναι Γαλλία και θα συμπεριφέρεσαι ως Γάλλος.
Θεωρώ επίσης πως θα ήταν πιο ειλικρινές να μας πει η κυβέρνηση πως υιοθετεί το μέτρο αυτό γιατί μας επιβάλλεται από την Ε.Ε, παρά να προσπαθεί να μας πείσει ότι γίνεται για το καλό μας. Έχουν αποδείξει διαχρονικά, πως δεν ενδιαφέρονται για το καλό μας, παρά μόνο για το καλό της τσέπης τους. Με αστείες παρουσίες σε τηλεοπτικά παράθυρα που ωρύονται για το κάπνισμα σαν να πρόκειται για το μεγαλύτερο κακό της κοινωνίας μας, δεν ασχολούμαι. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Ξαναλέω πως προτιμώ την απαγόρευση του καπνίσματος στο σύνολό του, και όχι σε ιδιωτικούς χώρους. Σκεφτείτε για λίγο τι γίνεται τώρα. Σου επιτρέπουν να καπνίζεις - δηλαδή να πεθαίνεις αργά, όπως οι ίδιοι λένε-,εισπράττουν χρήματα από αυτό, αλλά σου απαγορεύουν να καπνίζεις στο μαγαζί σου. Τρέλα, παράνοια. Αν αύριο θελήσουν να απαγορεύσουν το κάπνισμα και στα σπίτια μας, εμείς πρέπει να υπακούσουμε;
Με την ίδια λογική, να απαγορευτεί το ποτό, το οποίο έχει αμεσότερα αποτελέσματα από το κάπνισμα. Πίνει ο άλλος, παίρνει το αμάξι και σκοτώνεται. Δική του η ζωή, θα πεις, και θα λυπηθείς. Όταν όμως μαζί με τη ζωή του, παίρνει και τη ζωή του αθώου παιδιού που περνούσε το δρόμο; Ή των ανθρώπων που ήταν συνεπιβάτες του; Σίγουρα δεν φταίει το ποτό. Φταίει που ο άλλος "γίνεται" Σουμάχερ με λίγα ποτήρια ουίσκι. Φταίει το σχολείο, η οικογένεια και η πολιτεία, που δεν του δίδαξαν και δεν του έμαθαν τι συμβαίνει όταν οδηγείς μεθυσμένος.
Για εμένα, αν θέλεις να είσαι μάγκας, μπορείς να κάνεις δύο πράγματα. Είτε απαγορεύεις το κάπνισμα στο σύνολό του, είτε δημιουργείς τις υποδομές και την κατάλληλη νοοτροπία και προχωράς σε αλλαγές, λαμβάνοντας υπ'όψη σου τις ανάγκες των καταστηματαρχών, όσο και των πελατών. Σήμερα, έχουμε μία μεσοβέζικη λύση, που ήταν σίγουρο πως θα αποτύχει. Και απέτυχε.
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.