Ένας εβρίτης, για τον φράκτη

Ακούμε συνέχεια όλους αυτούς τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, τους λεγόμενους «επιφανείς» ανθρώπους να σχολιάζουν το γεγονός του φράκτη με έντονο τρόπο, είτε είναι υπέρ είτε είναι κατά του θέματος αυτού. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ καλά για να γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο, καθώς αποτελεί ένα φλέγον ζήτημα και θα αποκομίσουν σίγουρα τηλεθέαση, αλλά ενδιαφέρθηκε κανείς για τα ουσιαστικά προβλήματα που υπάρχουν στον Έβρο και το μεταναστευτικό; Ως εβρίτης και ζώντας τα πράγματα λίγο πιο κοντά απ’ ότι οι Αθηναίοι στις γραφειάρες τους, θα σας πω τη δική μου άποψη.

Κείμενο: Αποστολίδης Χρήστος

Φωτογραφία: Imathia Birds/ Φωτογράφοι Άγριας Φύσης

Καταρχάς, ξαφνικά όλοι μάθανε τον Έβρο και «νοιάστηκαν» για τα προβλήματα του νομού. Προβλήματα που δεν αφορούν μόνο τον δικό μας νομό, αλλά αποτελούν εθνικό ζήτημα. Καθημερινά εισέρχονται μέσω του ερμητικού ποταμού Έβρου πάνω από 200 λαθρομετανάστες, αριθμός που φαντάζει τεράστιος, αλλά αφορά μόνο τους ανθρώπους που επιζούν κατά το πέρασμα του ποταμού. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Πίσω από αυτό όμως κρύβεται ένα μεγάλο κύκλωμα εκμετάλλευσης, που επί χρήμασι κάποια «κοράκια» με βάρκες τους μεταφέρουν στη δική μας όχθη. Όχι, δεν είναι απλά «ταξιτζήδες» και τους βοηθούν, λειτουργούν με σχέδιο.

Πολλά είναι τα περιστατικά που αναφέρουν οι συνοριοφύλακες του νομού, όπου αυτά τα «κοράκια» βυθίζουν επίτηδες τις βάρκες. Όταν κάποιος είναι στα ύδατα του ποταμού, με βάση το νόμο, οι ελληνικές βάρκες πρέπει να τον περιμαζέψουν. Έτσι άλλοι τα καταφέρνουν και άλλοι όχι. Όσοι τα καταφέρνουν έχουν την υποχρέωση σε δέκα ημέρες να φύγουν από την χώρα. Τώρα την απάντηση στο αν γίνεται αυτό την ξέρετε από μόνοι σας. Το φαινόμενο αυτό είναι σχεδόν καθημερινό και ευτυχώς έχουμε αξιόλογους συνοριοφύλακες, οι οποίοι προσπαθούν να αποτρέψουν τις βάρκες πριν φτάσουν στα χωρικά ύδατα τις Ελλάδας. Ποια είναι όμως τα προβλήματα των κατοίκων εκεί; Στα ακριτικά αυτά χωριά μας λένε πως φοβούνται να κυκλοφορήσουν ελεύθερα, κλειδώνονται σπίτια τους και ακόμα και οι ίδιοι σκέφτονται να εγκαταλείψουν τις παραποτάμιες περιοχές. Δεν θα ήθελα να φανώ ρατσιστής σε καμία περίπτωση και να πω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι εγκληματίες. Δεν ήρθαν στη χώρα μας για να μας βλάψουν, αλλά για ένα καλύτερο αύριο. Οι γηγενείς, όμως, κάτοικοι έχουν δείξει αρκετή ανέχεια σε τέτοιου είδους περιστατικά και η κατάσταση έχει ξεφύγει. Πόσους ακόμα λαθρομετανάστες μπορεί να «χωρέσει» η Ελλάδα, την ώρα μάλιστα που υπάρχει αυτή η κρίση;

Κρίνω, λοιπόν, αναγκαία την προστασία των συνόρων της χώρας μας ακόμα και αν αυτό το μέτρο αποφασίστηκε. Εξάλλου, ο Έβρος έχει συνηθίσει και τα πολλά στρατόπεδα και την φρούρηση των συνόρων. Γιατί αν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας δεν ανέχονται άλλο την κατάσταση αυτή, τότε θα έπρεπε όλοι εμείς να έχουμε ξεσηκωθεί εδώ και πολλά χρόνια…

Να θυμάστε, λοιπόν, πως Ελλάδα δεν είναι ούτε η Αθήνα ούτε οι μεγάλες πόλεις. Ελλάδα είναι οι ακριτικές περιοχές που φυλούν τα σύνορα και διασφαλίζουν την ασφάλεια του τόπου.

Θα κλείσω με την αγαπημένη μου φράση για τις ακριτικές περιοχές που ελπίζω να σας μείνει καλά στο μυαλό.
Πάντα οι πινέζες κρατάνε τον χάρτη!