Φτερωτοί Άγγελοι
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην παιδεία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την περσινή μου εμπειρία ως πρωτοετής στο Τ.Ε.Ι Κρήτης. Δεν ξέρω αν θα ταυτιστείτε ή όχι με αυτά που θα πω. Το σίγουρο είναι πως κάποιες καταστάσεις θα σας φανούν αρκετά γνώριμες.
Την πρώτη μέρα που πήγα να γραφτώ στη σχολή ένιωθα σαν ψάρι έξω από τα νερά του, πράγμα που το έχουν νιώσει όλοι την πρώτη τους μέρα. Εκεί γνώρισα ένα κορίτσι. Ήταν πολύ ευγενικό και με βοήθησε να γραφτώ. Το όνομά της παρέπεμπε σε αρχαία τραγωδία. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό... ότι ήταν δηλαδή από κάποια παράταξη. Ήταν απλώς ένας κατασταλαγμένος άνθρωπος που είχε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντική είναι η βοήθεια στον συνάνθρωπο...
Δεν άργησα να παρατηρήσω πως ίδια πρόσωπα κάθονταν σε συγκεκριμένα τραπεζάκια και χαμογελούσαν ψεύτικα. Περιττό να πω πως μέσα σε αυτά τα άτομα ήταν και το κορίτσι που είχα αρχικά γνωρίσει.Τα βλέμματα όλων, ανεξαιρέτως φύλου και ηλικίας, είχαν μια αίσθηση υπεροχής και εξουσίας. Μη με ρωτήσετε τώρα ποια ήταν ακριβώς η εξουσία τους. Μάλλον θα είχαν μέσον στο κυλικείο για να τους βάζουν περισσότερη ζάχαρη στον καφέ... Όλες αυτές οι εικόνες με επηρέαζαν όσο κι αν δε το παραδεχόμουν. Ένιωθα να ασφυκτιώ χωρίς να ξέρω ποιος μου κλείνει το στόμα.
Αισθάνομαι μια έντονη απέχθεια για το σύστημα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στην ηλικία ή την ιδιοσυγκρασία μου. Θα μου πεις αν δε βρίσεις το σύστημα στα είκοσι, τότε πότε θα το κάνεις; Στα σαράντα όταν θα είσαι μέρος του;; Αν και είμαι της άποψης πως όλοι ανήκουμε στο σύστημα από την ώρα που ανοίγουμε για πρώτη φορά την τηλεόραση. Για να αλλάξει όμως αυτό, τι πρέπει να γίνει; Είναι μια ερώτηση που όλοι την έχουμε στο μυαλό μας, αλλά κανείς δεν ξέρει την απάντηση. Πίστευα και πιστεύω, λοιπόν, πως το Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, πείτε το όπως θέλετε, είναι ένας χώρος έκφρασης και αναζήτησης. Δυστυχώς όμως έχει καταντήσει μια πασαρέλα που η σκέψη είναι είδος προς εξαφάνιση.
Για να μην σας τα πολυλογώ ο καιρός πέρασε και ήρθαν οι φοιτητικές εκλογές. Αυτές οι σκέψεις δε σταμάτησαν ποτέ να τριγυρνούν στο μυαλό μου. Οι τοίχοι γέμισαν με πανό και αφίσες. Οι υποσχέσεις έδιναν και έπαιρναν με ολόκληρο το ΤΕΙ να βρίσκεται σε αναβρασμό. Παλιοί φίλοι σε θυμούνταν και όλοι κυνηγούσαν κάτι. Μάταιο ή ουσιώδες κανείς δε γνώριζε. Ποιος είμαι εγώ εξάλλου για να κρίνω... Η μουσική ήταν στην διαπασών σα να είχαμε ένα μεγάλο πάρτι. Οι μουσικές επιλογές ικανοποιούσαν όλα τα γούστα. Μπορούσες να ακούσεις από έντεχνα τραγούδια με πολιτικό στίχο μέχρι παραδοσιακές μαντινάδες.
Μια εικόνα θα σας περιγράψω που δεν την έχω ξεχάσει μέχρι τώρα. Επέστρεφα από το μάθημα όταν αντίκρισα κάποια παιδιά που χτυπούσαν κάτι ταμπούρλα και φώναζαν συνθήματα. Έστεκα βουβός και τα παρατηρούσα. Είχα χάσει τα λόγια μου. Βάραγαν το ταμπούρλο τόσο τυφλά και φανατισμένα. Δεν κοιτούσε καν το ένα το άλλο. Ήταν βυθισμένα σε μια διαρκής νιρβάνα. Κάποια από αυτά τα παιδιά στο μέλλον μπορεί να είναι συνεργάτης μου, εργοδότης μου, κουμπάρος μου ή ακόμα και ο ίδιος μου ο δολοφόνος. Φοβήθηκα, δεν το κρύβω.
Ποιοι, αλήθεια, από όλους αυτούς θα γκρεμίσουν τα θεμέλια και θα εγκαθιδρύσουν κάτι καινούριο;; Παιδιά που δεν έχουν τη θέληση να αμφισβητήσουν και να αναζητήσουν την αλήθεια. Κι αν εξαιρέσεις αυτά, τι άλλο βλέπεις; Άτομα που έχουν διάθεση να μάθουν και να παλέψουν..., μένοντας όμως προσκολλημένα σε απαρχαιωμένες θεωρίες και ανασταίνοντας πεθαμένους Θεούς. Ακόμα και εγώ που κριτικάρω το οτιδήποτε, τι ουσιαστικές κινήσεις κάνω για να αντιστραφεί όλο αυτό; Έφυγα γρήγορα με προορισμό το σπίτι μου. Ήθελα να μείνω μόνος.
H ζωή μας μερικές φορές μοιάζει με ταινία. Οι σκηνές αλλάζουν τάχιστα και σου μένει πάντα αυτό που σε άγγιξε περισσότερο. Αυτό συνέβη και σε μένα μια μέρα που κατηφόριζα προς την βιβλιοθήκη της σχολής. Μπροστά μου ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας βάδιζε σέρνοντας το πόδι του. Η κοινωνία σε τέτοιες περιπτώσεις θα κόλλαγε ταμπέλες προσπαθώντας να απαλύνει τις τύψεις της. Επιτρέψτε μου αυτή τη μικρή αυθαιρεσία, αλλά εμείς εδώ δε θα ακολουθήσουμε το συνηθισμένο αυτό γαϊτανάκι. Θα το ονομάσουμε λοιπόν Φτερωτό Άγγελο...
Η ζέστη εκείνη την μέρα ήταν αφόρητη. Αυτό το παιδί ή Φτερωτός Άγγελος περπατούσε χωρίς να παραπονιέται. Μόλις με είδε μου χαμογέλασε απλόχερα. Στα χέρια του κρατούσε έναν κόκκινο φάκελο. Μάλλον θα πήγαινε στη βιβλιοθήκη να ψάξει πληροφορίες για κάποια εργασία. Να σας πω την αλήθεια αυτό που ένιωσα δεν ήταν θλίψη ούτε τίποτα παραπλήσιο, παρά μόνο θαυμασμό. Είχε βάλει στόχο να φτάσει στη βιβλιοθήκη και θα το κατάφερνε όση ώρα κι αν χρειαζόταν. Ίσως η ελπίδα υπάρχει εκεί που δεν το έχεις φανταστεί.
Εκείνη την ώρα ήρθαν στο νου μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μου που τις είχα προσπεράσει χωρίς καν να τις παρατηρήσω. Μανάδες με παιδιά που είχαν αγγελικά χαρίσματα να τριγυρνούν σε δημόσιες υπηρεσίες ψάχνοντας το κατάλληλο χαρτί. Πίστεψα πως είχα βρει τη λύση του προβλήματος ή τουλάχιστον είχα κάνει μια προσπάθεια. Αν όλοι μας μορφωθούμε, αναζητήσουμε και αμφισβητήσουμε μπορεί και να καταφέρουμε να λυτρωθούμε. Αυτά τα παιδιά χαράζουν το δρόμο και εμείς πρέπει να τον ακολουθήσουμε. Δεν είναι εύκολο, αλλά ούτε και ακατόρθωτο. Η γνώση είναι το μοναδικό όπλο που σκοτώνει χωρίς να βγάλει αίμα. Κάθε βήμα που έκανε αυτό το παιδί έσβηνε εν ριπή οφθαλμού την εικόνα των παιδιών με τα ταμπούρλα. Ήμουν τόσο χαρούμενος. Ακόμη δε κατάλαβα πότε κατέβηκα και ανέβηκα τη βιβλιοθήκη.
Το βράδυ της ίδιας μέρας στριφογύριζα στο κρεβάτι μην μπορώντας να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν αν αυτό που προσδοκούσα ήταν απλώς μια ουτοπία. Μα γιατί τα όμορφα πράγματα να θεωρούνται συνάμα και απίθανα; Βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Την ίδια ώρα που ένα αστέρι βούταγε στο κενό, ένα παιδί μπορεί να ετοιμαζόταν για μια κομματική εκδήλωση ή ένα άλλο να σερνόταν στο πάτωμα ψάχνοντας τα παπούτσια του. Η ζωή είναι γεμάτη μονοπάτια. Εσύ διαλέγεις ποιο θα ακολουθήσεις και ποιους θα στηρίξεις. Ξέρετε κάτι τελευταίο; Όσοι μου λένε πως όλα αυτά είναι κούφια λόγια έχω να τους απαντήσω το εξής: Η ουτοπία είναι το όνειρο που δεν έχουν οι άνθρωποι τη δύναμη να ονειρευτούν. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι κάποιοι ανάμεσά μας την έχουν...
Γιάννης Αγγελής
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.