Κρίση... πανικού

Και ξαφνικά εκεί που όλα ήταν -ας μη το πω τέλεια- μια χαρά, μέσα σε ένα χρόνο ήρθαν τα πάνω κάτω. Και από εκεί που ήσουν σχετικά άνετος και είχες ακόμα το περιθώριο να κάνεις κάποια όνειρα, τώρα δεν υπάρχουν χρήματα ούτε καν για να τα βγάλεις πέρα. Ε, και εκεί... με πιάνει μια κάποια κρίση πανικού.

Με πιάνει κρίση πανικού... όταν έχω συμφιλιωθεί με το κωλοεκπαιδευτικό σύστημα και για καμιά δεκαριά χρόνια έχω βγάλει τα μάτια μου να διαβάζω, να διαβάζω, να διαβάζω. Και τελικά αφού για πρώτη φορά στην ζωή μου κάνω αυτό που γουστάρω, δεν έχω μπει για τα καλά στο δεύτερο φοιτητικό έτος, και ανοίγω την τηλεόραση και ακούω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 20.000 δημοσιογράφοι και τουλάχιστον οι μισοί κανονικά θα πρέπει να πάρουν ένα επίδομα ανεργίας και να επαναεκπαιδευτούν. Είναι λοιπόν να μην απελπίζεσαι όταν έρχονται και σου λένε να θυσιαστείς για ένα κράτος που ως τώρα για να θυμηθώ... α ναι, δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα για σένα;

Απελπίζομαι όταν δεν έχω προλάβει να τελειώσω τις σπουδές μου και μου λένε ότι έχω κάνει λάθος και εν μέρει φταίω. Απελπίζομαι όταν δεν έχω τελειώσει τις σπουδές μου και πρέπει να δουλέψω οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτό που έχω επιλέξει να κάνω για να τις συνεχίσω. Και διερωτώμαι. Αν ένας 50χρονος δημόσιος υπάλληλος βγαίνει στους δρόμους και γκρινιάζει γιατί του κόβουν το δώρο από την δουλειά που έχει πάρει κατευθείαν αφού τέλειωσε την εκπαίδευσή του και μάλιστα με ρουσφέτι ΕΓΩ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΩ; Και φυσικά δεν εκνευρίζομαι τόσο μ’αυτόν τον κακομοίρη που του τάξανε δουλειά και τώρα, ε, πως να το κάνουμε πρέπει να κάνει κάποιες υποχωρήσεις αλλά περισσότερο μ' αυτόν τον μαλακά που τόσο καιρό έκανε πολιτική καριέρα με πελατειακές σχέσεις. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όπως πολύ σωστά είπε και ένας μεγάλος ευρωβουλευτής, και ακριβώς επειδή σε αυτό το σημείο που φτάσαμε πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να μην τα θέλουμε όλα δικά μας, οι Έλληνες πέρα από τον αγώνα διαμαρτυρίας που έχουν να κάνουν, πρέπει να αποφασίσουν και τι είναι πρόθυμοι να χάσουν, τι τους χρειάζεται πραγματικά.

Βέβαια αυτό είναι ένα βήμα από τα δεκάδες που έχουμε να κάνουμε με σύνεση. Γιατί δεν οδήγησαν οι απλοί εργαζόμενοι την Ελλάδα σ' αυτό το τεράστιο χρέος. Ναι, φταίει ο τεράστιος αριθμός των δημόσιων υπάλληλων που δεν κάνουν τίποτε παραγωγικό και παίρνουν μεγάλες αποδοχές και φυσικά φταίει το ότι η χώρα μας στηρίζεται στην παροχή και μόνον υπηρεσιών και όχι στην ίδια την παραγωγή. Δεν πρέπει όμως να αναρωτηθούμε ποιος έχει δημιουργήσει αυτό το τεράστιο χάος;; Δε νομίζω να είναι πρώτος απ' όλους υπαίτιος της φοροδιαφυγής ο μεσαίος και χαμηλόμισθος εργαζόμενος. Όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν δεν γίνεται να πιστέψουμε ότι είναι στο χέρι αυτού του ανθρώπου να ενισχύσει την πάταξη της φοροδιαφυγής (και είναι φυσικό όσο αυξάνονται οι φόροι τόσο να μεγαλώνει το κίνητρο για την φοροδιαφυγή) όταν υπάρχουν τόσοι λογαριασμοί με υψηλά ποσά στο εξωτερικό και κάποιοι δεν στηρίζουν την άρση του τραπεζικού απορρήτου...

Είναι πολύ απλό. Η λύση στο πρόβλημα της φοροδιαφυγής δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν δεν εφαρμόζεται εκεί που πρέπει. Η αύξηση των φόρων έχει άμεσο αποτέλεσμα τεράστια ποσά χρημάτων και επενδύσεις να φεύγουν στο εξωτερικό γιατί πολύ απλά εκεί δεν φορολογούνται. Δεν γίνεται λοιπόν με νόμους που δεν έχουν την σωστή εφαρμογή, με τόσα χρόνια πολιτικής διαφθοράς, με ένα στρατό κράτος εν κράτη -το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δεν χρησιμεύει πουθενά αλλού εκτός από το να δίνει την ευκαιρία στους βουλευτές να κάνουν μεταθέσεις- με τόσα χρήματα που ξοδεύονται χωρίς λόγο για την εθνική μας άμυνα στην ουσία μόνο και μόνο για να αγοράζουμε όπλα από την Γερμανία και την Γαλλία, με ένα σύστημα που δεν έχουμε φτιάξει εμείς και συνεχώς καταρρέει να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι έχουμε τόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

Με πιάνει κρίση πανικού, λοιπόν, όποτε παρακολουθώ τις εξελίξεις, όποτε κάθομαι και συζητάω για την κρίσιμη κατάσταση και πόσο μάλλον όταν μου λένε ότι φταίω και εγώ για αυτήν, ενώ δεν έχω προλάβει ακόμα να δράσω στην κοινωνία. Τρελαίνομαι όταν προσπαθώ τόσο πολύ για κάτι που μου λένε εξ αρχής ότι δεν έχει μέλλον. Όταν πράγματα που θα έπρεπε σήμερα να είναι δεδομένα όπως δωρεάν εκπαίδευση, εξασφαλισμένη απασχόληση, χρόνος για ψυχαγωγία έχουν καταντήσει πολλές φορές άπιαστα όνειρα. Τρομάζω όταν παρακολουθώ ειδήσεις και με πιάνει μια παθητικότητα αφού δεν βλέπω πουθενά αδιέξοδο.

Τις προάλλες έβλεπα "Πρωταγωνιστές" με θέμα το χρέος στην Ελλάδα και πραγματικά στο τέλος παρακαλούσα να τελειώσει και αυτήν την φορά κάπως αισιόδοξα όπως πάντα. Και ας ήξερα ότι οι ελπίδες για να ορθοποδήσουμε είναι μηδαμινές. Κάποιος σοφός κάποτε είπε ότι χρειαζόμαστε το ψέμα στην ζωή μας για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε, να έχουμε ένα κίνητρο να αγωνιστούμε. Ποτέ μου μέχρι τώρα δεν πίστευα ότι θα χρειαστώ αυτό το ψέμα. Ποτέ μου μέχρι τώρα δεν πίστευα ότι η αποτυχημένη πολιτική θα επηρεάσει τόσο πολύ την ζωή μου. Ότι θα ανησυχούσα για πράγματα που θα έπρεπε να έχω χωρίς να χρειαστεί να τα ζητήσω. Ότι θα πάψω από τόσο νωρίς να κάνω όνειρα...

Άρης Μυρίσκος

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.