Καλησπέρα καινούργια ζωή...

Μπήκε ο Σεπτέμβρης, πιο δυσοίωνος από ποτέ… όταν ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα στη ΔΕΘ, όταν έγιναν επεισόδια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με την παρουσία 5.000 -και βάλε- ματατζίδων και την μάνα σου σε κάθε σου εξόρμηση για καφέ να σου φωνάζει: «Μην ξοδεύεις λεφτά, έχουμε οικονομική κρίση». Μπορείς να την αντέξεις;

Αλλά δίκαιο έχει κι αυτή, όταν η ίδια είναι στο ταμείο ανεργίας, που της το έκοψαν πια και αυτό, κι όταν εσύ το μόνο που σε νοιάζει είναι που θα βγεις το βράδυ. Μήπως λοιπόν δεν έχουμε καταλάβει και πολύ τι γίνεται; Τι λούκι τραβάνε οι γονείς μας; Κι από την άλλη, δεν είναι άδικο να σε καλούνε να ωριμάσεις και να μιζεριάσεις πριν την ώρα σου; Να πληρώσεις στην κυριολεψία τα σπασμένα τους;

Και τι να καταλάβεις, όταν πρωτού προλάβεις να μάθεις πόσο θα είναι ο κεφαλικός φόρος και τι θα πληρώσεις στη ΔΕΗ, τσουπ το όριο του αφορολόγητου ξανακατεβαίνει, από τις 12.000, στις 8.000, και τώρα στις 5.000. Μέχρι και η γιαγιά μου που παίρνει 500 ευρώ το μήνα σύνταξη θα πληρώσει το κατιτί της.

Κι έρχομαι στις καταλήψεις. Ένα θέμα που πιο πολύ από ποτέ μας αφορά όλους. Ακούω «μεγαλύτερους» να λένε ότι δεν συμφέρει κανέναν να μένουν κλειστά τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Κι ακόμη κι αν έτσι όπως το ακούμε, στο νεανικό επαναστατικό μας πνεύμα ακούγεται πουριτανικό, ίσως να μην έχουν άδικο. Και όταν λέω αυτό, για να προλάβω και μερικούς, εννοώ απλά ότι όταν κάτι δεν λειτουργεί δεν μπορεί και να εξελιχθεί, να προχωρήσει. Οι αλλαγές κατακτούνται μέσα από αγώνες. Πόσο μάλλον όταν έχεις να πολεμήσεις με δεδομένα που μας επιβλήθηκαν βιαίως. Αγώνες, όμως, που δεν καρποφορούν αν δεν υπάρχει το γόνιμο έδαφος του διαλόγου, παρά οι «αναγκαστικές» απόψεις, άρα και αποφάσεις, λίγων. Βέβαια, και πολλοί από εμάς τους -μη επαναστάτες- δεν ασχολούνται καν με τις συνελεύσεις, με το «θεματάκι» γενικά. Λάθος. Δεν σε απασχολεί τι, το μέλλον σου;

Καμιά φορά απορρώ με την παράνοια των ΜΜΕ. Δεν ξέρω αν είναι έτσι και στο εξωτερικό, δεν θέλω να το φανταστώ, αν και σίγουρα έτσι θα ‘ναι και χειρότερα, αλλά αναρωτιέμαι πως ανεχόμαστε τόσο καταφανή ψέματα; Τόση «δηθενιά» και στρεβλή ενημέρωση, κενή ψυχαγωγία και αποχαύνωση. Και σπουδάζοντας Δημοσιογραφία, μάλιστα σε κρατικό πανεπιστήμιο της χώρας, θέλω να δω αν, και κατά πόσο μπορώ να γίνω μία από αυτούς «τους γελοίους» τύπους της τηλεόρασης, ή τους άλλους, τους «μάγους» της γραφής. Αλήθεια, θα μας τα μάθουν αυτά στη σχολή; Σαν αποδέκτης τους και μόνο τα αισθάνεσαι όλα αυτά; Όλη αυτή την κοροϊδία που υποβαθμίζει την νοημοσύνη σου και διαστρεβλώνει την ύπαρξη σου;

Κουράστηκα να ακούω όλα αυτή τη τραγελαφική καταστροφολογία περί της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω και ποιον. Αυτό που μόνο ξέρω είναι ότι βλέπω μια ολόκληρη κοινωνία γύρω μου να φοβάται, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Είναι άσχημο μία χώρα να τρώει τα παιδιά της και να τους κλέβει τα όνειρα. Με τη ορμή θα συνεχίσεις; Απορώ. Όταν συνειδητοποιείς ότι αυτή η χώρα δεν έχει τίποτα να σου εμπνεύσει, ότι ακολουθούν αρκετά χρόνια ανασφάλειας, τι σε γεμίζει; Μόνο άγχος.

Καλησπέρα λοιπόν σε ένα καινούργιο, αμφίβολο μέλλον που μας χαρίζει απλόχερα αυτή η χώρα…

Bάλια Στουγιαντζίκη

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.