Ελλάς, Ελλήνων φοιτητών
«Ζω σε μια χώρα κατεστραμμένη. Μια χώρα χωρίς αύριο, χωρίς σήμερα. Τουλάχιστον έτσι λένε οι έρευνες. Δεν θέλω να ζω σε αυτήν πια και με πονάει το ότι πρέπει να φύγω. Μα τι άλλο να κάνω;»
Αυτές είναι οι σκέψεις χιλιάδων φοιτητών της Ελλάδας, εν έτη 2011. Ανήκουμε σε μια γενιά που είναι καταδικασμένη να αποτύχει, επειδή κάποιοι ήθελαν να πραγματοποιήσουν γάμους στα Παρίσια και να χτίσουν παλάτια στις Αμερικές. Εξαιτίας ατόμων μη επιλήψιμων για την κοινωνία που ζούμε, εγκλωβιστήκαμε σε ένα λάθος που δεν ήταν δικό μας και τώρα παλεύουμε για να έχουμε, έστω, γεμάτο το ψυγείο μας και μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας. Είναι τέτοιες οι συνθήκες, που τελικά άρχισα και εγώ να πιστεύω ότι το πτυχίο μου θα χρησιμέψει μόνο στην διακόσμηση του δωματίου μου.
Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οι φοιτητές πραγματοποιούν πορείες και καταλήψεις σε όλη τη χώρα φωνάζοντας από την ψυχή τους στην ουσία «μη μας αφήσετε να πεινάσουμε»! Η Διαμαντοπούλου απαντά στην κυριολεξία «πεινάστε δεν με ενδιαφέρει» και ο κύριος πρωθυπουργός αυξάνει το ΦΠΑ στα είδη εστίασης στο 23%. Θα καταλήξουμε να σκεφτόμαστε δύο ή και τρείς φορές αν θα πάρουμε ένα βρώμικο από την κοντινή καντίνα. Με αφορμή λοιπόν την έναρξη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και της πολυπόθητης συνέντευξης του κυρίου Γεωργίου Παπανδρέου, παίρνω το θάρρος και ρωτώ: Πως νιώθετε κύριε ηγέτη μας, που αναγκαστήκατε να κρυφτείτε σαν το ποντίκι από το λαό; Μήπως έχουμε και άδικο που φωνάζουμε, σπάμε, σας αντιμιλάμε; Φυσικά! Διότι, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, μειώσαμε το έλλειμμα κατά 10 δις και αυτό μας κάνει να ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα.
Επτά χιλιάδες αστυνομικοί και ματ με την απειλή ρίψεως νερού με πίεση, δακρυγόνα και λοιπά κατασταλτικά, αρκούσαν για να τον προστατέψουν. Εμάς ποιος θα μας προστατέψει απορώ. Ποιος θα μας προστατέψει από την απελπισία, από τις τάσεις φυγής που μας διακατέχουν, από τους εφιάλτες που βλέπουν οι γονείς μας προσπαθώντας να μας βοηθήσουν ώστε να έχουμε κάποιο μέλλον;
Δεν θέλω να φύγω από τη χώρα μου, την αγαπώ. Όμως για να μείνω θέλω δωρεάν παιδεία, θέλω να ασκήσω αυτό που σπούδασα. Θέλω ο μισθός μου να είναι αντάξιος της προσπάθειας που κατέβαλα μέσα στο πανεπιστήμιο όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω παροχές, επαρκές σύστημα υγείας, να ζω με αξιοπρέπεια. Όμως τέτοιου είδους επιθυμίες είναι υπερβολικές αυτά τα χρόνια...
Φεύγω. Αυτό είναι το κλινόμενο ρήμα της εποχής μας. Το χαρακτηριστικό ρήμα των νέων. Μέχρι η Ελλάδα να γίνει όπως ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, το οποίο κατοικείται μόνο από υπερήλικες. Μέχρι να ερημώσει. Και μετά να δούμε όλοι τι μπορούμε να κάνουμε ώστε η χώρα μας να ξανανιώσει, να λάμψει από ζωή. Μα θα είναι πια αργά. Το κακό έγινε.
Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Simos στις 12/09/2011 14:36:32
πολύ ωραίο άρθρο. όλα όσα σκέφτονται όλοι και κανένας δεν θέλει να πει,καθώς το τελευταίο οχυρό είναι η ψυχική μας υγεία. Συνεχίζουν όμως "οι μεγάλοι" να μην είναι ελικρινείς με τον εαυτό τους και προς εμάς.
Σαν το παραμύθι χωρίς όνομα, στο τέλος θα διοικούν έρημες εκτάσεις μέσα από τα παλάτια τις αγνοιας τους.
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.