"Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα..."

Πάσχα. Ημέρες κατάνυξης και περισυλλογής. Ημέρες θλιβερές, αλλά και χαρούμενες… βαμμένες με κόκκινο χρώμα και αρωματισμένες με μύρο.

Πάντα θυμόμουν την Ανάσταση ως ένα είδος «πασαρέλας». Οι κυρίες ήταν περιποιημένες υπερβολικά, κομμωτήρια, μακιγιάζ, ταγέρ και λοιπά, ενώ οι κύριοι με κουστούμια και πουκάμισα, στυλιζαρισμένο μαλλί μέχρι αηδίας και κολόνια που μυρίζει από τετράγωνα μακριά. Οι άνθρωποι μάλλον δεν καταλαβαίνουν τι θα πει «Ανάσταση», αν δεν είναι ανάσταση του εαυτού τους. Έστω και εμφανισιακά.

Ορμώμενη, λοιπόν, από αυτό το επιεικώς απαράδεκτο φτιασίδωμα για να γιορτάσουμε την Ανάσταση, είχα αποφασίσει να πηγαίνω στην εκκλησία σχεδόν πάντα με τις φόρμες. Άλλωστε εγώ πήγαινα για να νιώσω την κατάνυξη και να γιορτάσω με τους δικούς μου ανθρώπους και όχι για να δείξω στους γείτονες πόσο ωραίο μαλλί έχω. Μια αλλαγή στον τόπο κατοικίας μου με έκανε να δω τα πράγματα με άλλο μάτι και να επιβεβαιώσω τη θεωρεία μου περί ανούσιων σκεπτικών εορτασμού του Πάσχα.

Σε μια μικρή περιοχή της Θεσσαλονίκης, στα Διαβατά, το βράδυ της Ανάστασης γιορτάζεται λίγο διαφορετικά. Διαφορετικοί πολιτισμοί μαζεύονται σε μια και μόνο εκκλησία, δημιουργώντας ένα όμορφο μίγμα χρωμάτων και ρυθμών. Οι τσιγγάνοι από τις γύρω περιοχές έρχονται με κόρνες -φορώντας πάντα τα καλά τους- με πυροτεχνήματα και με χορούς για να τιμήσουν το Χριστό που νικά το θάνατο. Σε περίπτωση που ακόμα απορείς, ναι, οι περισσότεροι τσιγγάνοι είναι ορθόδοξοι.

Τα «καλά» των επωνομαζόμενων Ρομά, διαφέρουν από τα δικά μας. Έχουν έντονα χρώματα και σχέδια στα κουστούμια τους, χρωματιστές γραβάτες, κλαρωτές φούστες και βραχιόλια. Οι γυναίκες φορούν λουλούδια στα μαλλιά τους, τα οποία είναι σχεδόν πάντα μακριά μέχρι τη μέση. Τα παιδιά ντύνονται παρόμοια με τους μεγάλους σε μια προσπάθεια να ωριμάσουν απότομα και πετούν κροτίδες παντού τρομάζοντας τους περαστικούς. Μια διαρκής αντίθεση επικρατεί ανάμεσα στους Έλληνες αριστοκράτες και στους τσιγγάνους, προσδίδοντας το πόσο φθηνοί και μικρόψυχοι μπορούμε εμείς οι τάχα «καθωσπρέπει» να γίνουμε. Βλέμματα αηδίας και απέχθειας. Αυτά βλέπεις σε μια μέρα χαράς από την πλευρά μας, όταν οι συνάνθρωποί μας, μας προσκαλούν ακόμα και στα σπίτια τους για να φάμε την Κυριακή του Πάσχα. Κι όμως αναρωτιέμαι ακόμη. Εμείς τελικά περνάμε καλύτερα; Ή μήπως αυτοί που τόσο περιφρονούμε;

Η απάντηση είναι απλή. Φυσικά και οι Ρομά καταλαβαίνουν την ουσία και περνούν τις γιορτινές αυτές ημέρες πιο όμορφα από εμάς. Ρίχνουν πυροτεχνήματα, ψήνουν, γελούν. Και εμείς καθόμαστε στην εκκλησία με το ανυπέρβλητα φουσκωμένο μαλλί μας, να ψιθυρίζουμε στα αυτιά της διπλανής: «Κοίτα την αυτήν χάλια παπούτσια!». Α! Μην ξεχάσω και το Χριστός Ανέστη που λέμε. Έτσι για το καλό.

Ε, όχι λοιπόν. Προτιμώ τα χρωματιστά σακάκια και τις εμπριμέ γραβάτες. Προτιμώ τις φούστες και τα τσόκαρα. Προτιμώ τα χαμογελαστά πρόσωπα, τα παιδάκια που τρέχουν, την καλοσύνη στα μάτια. Σιχάθηκα τα ψεύτικα, τα σνομπ. Σιχάθηκα τη νοοτροπία μας. Το ρατσισμό, την αδιαφορία μας. Απόκληροι, ελεύθεροι, υπερβολικοί, μα αληθινοί. Καλό Πάσχα Ρομ.

Κωνσταντίνα Παρασκευοπούλου

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.