Nα ζει κανείς ή να συνωμοτεί;

«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Να ένα από τα ρητά που δεν πίστεψα και δεν υιοθέτησα ποτέ στην ζωή μου για κανένα λόγο. Όπως επίσης και το «κάθε εμπόδιο για καλό». Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει κάθε κατραπακιά που μας δίνει η άδικη και σκληρή ζωή μας να την εξηγούμε μεταφυσικά.

Γιατί πρέπει να είμαστε πάντα ματιασμένοι όταν δεν έχουμε διάθεση ή μας πονάει το κεφάλι μας; Έχουμε βγάλει αποφθέγματα προς παρηγοριά μας – κάτι που το καταλαβαίνω απόλυτα, δεδομένου του μεγέθους της αξίας και της αναγκαιότητας αυτής της έννοιας – για να ξορκίζουμε το κακό ριζικό μας ή τους κάθε είδους Νεφελίμ που βάλθηκαν να συνωμοτήσουν εναντίον καθενός μας ξεχωριστά, ώστε να χαμογελούν χαιρέκακα βλέποντάς μας δυστυχισμένους. Πίσω από καθετί υπάρχει μια συνωμοσία, έλεος πια! Τα ακούω βερεσέ. Ποτέ δεν αναγνωρίζουμε επί της ουσίας το τί πήγε λάθος και κατέληξε να μας συμβεί το τάδε κακό ή η δείνα ατυχία. Και τέλος πάντων γιατί πρέπει να πιστεύω στο μοιραίο πεπρωμένο, την βασκανία, την μαύρη μαγεία, την φθονερή αρνητική ενέργεια που βγάζουν οι εχθροί μου όταν με βλέπουν να θριαμβεύω ή απλά να φυτοζωώ, και όχι στην επιστημονική θεωρία περί αιτίου και αιτιατού;

Στο σεισμό και έπειτα τσουνάμι της Ιαπωνίας όποιος έτυχε να ανήκει στους τυχερούς (;) επιζήσαντες δεν θεωρώ πως υπήρξε κάποιος λόγος να ζήσει. Και αν υπήρχε κερδίζοντας το κορυφαίο αγαθό της ζωής, έχασε όλα αυτά για τα οποία είχε ιδρωκοπήσει να χτίσει ώστε να επιτύχει το ευ ζην: την οικογένειά του, τους φίλους του, την δουλειά του, τα ρούχα του, έχασε τον φόβο του θανάτου, έζησε κάτι που τον κάνει λιγότερο ανθρώπινο σε σχέση με όλους εμάς που δεν έχουμε αντίστοιχες τραγικές εμπειρίες τόσο κοντά στον θάνατο. Του απέμεινε η φυσική του υπόσταση καταρρακωμένη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησής του, το οποίο μάλλον θα βλασφημά από δω και πέρα για όσα υπόλοιπα χρόνια ζωής του απομένουν μιας και θα αποτελεί μια οντότητα που θα βιώνει πάντα ένα είδος ατέρμονου τέλους που όπως η Χάνα Άρεντ έχει γράψει σε υπερθετικό βαθμό το βίωναν οι κρατούμενοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια ζωή που στην ουσία είναι μια μόνιμη καταστολή, ένας συνεχής εφιάλτης με βάση την τραγική ανάμνηση του σεισμού, ένας ψυχικός θάνατος που περιμένει την συνοδεία ενός βιολογικού.

Τολμώ να παραδεχτώ πως αν βρισκόμουν σε μια τέτοια στιγμή, να ζήσω σκηνές αποκάλυψης και συντέλειας του κόσμου όπως δεν θέλουμε να την φανταζόμαστε, σαν αυτόν τον σεισμό και το τσουνάμι που κατάπιε πόλεις και ανθρώπους, θα ήθελα να είμαι ένα από τα θύματα και όχι από τους διασωθέντες. Αναλαμβάνω απόλυτα την ευθύνη των λόγων μου και των γραπτών μου και φυσικά δέχομαι να χρεωθώ αυτήν την παραδοχή μου ως αδυναμία μου και λιποταξία από την ζωή που η μαμά μου μου χάρισε και όλοι όσοι έχουν βρεθεί στο διάβα μου όλα αυτά τα χρόνια έχουν χτίσει. Αν πάλι τύχαινε να ζήσω αυτού του δράματος, θα ήμουν πλέον σίγουρη οτι πρόκειται για μια συνωμοσία των δυνάμεων του κακού που θέλουν να με βλέπουν χτυπημένη από την μοίρα και επομένως τα παίρνω όλα πίσω αυτά που είπα

Αφήστε το σχόλιό σας

Το σχόλιό σας αποθηκεύτηκε με επιτυχία!
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.