Πρώτη και τελευταία
Τι να πει κανείς για το καρναβάλι; Τι να σχολιάσει; Τις εξόδους, τα κοστούμια, τις παρελάσεις ή μήπως την τρέλα των ανθρώπων κάθε χρόνο τέτοια εποχή; Ο καθένας μας κάτι θα βρει. Όλοι εκτός από εμένα. Γιατί; Γιατί απλούστατα είμαι Εράσμους στην γειτονική Τουρκία. Για μια κοπέλα σαν εμένα όμως με καταγωγή από Κοζάνη, το να χάσεις το καρναβάλι και ιδιαίτερα το «σούρδικο», αποτελεί μέγα ατόπημα.
Όλη αυτήν την εβδομάδα αναλογιζόμουν κάθε βράδυ πως όλοι μου οι συντοπίτες θα τριγυρνούσαν στους παγωμένους δρόμους της όχι και τόσο φαντασμαγορικής πλην χαριτωμένης Κοζάνης, θα έπιναν κρασί, θα έτρωγαν παραδοσιακά κιχιά και θα χόρευαν στους ρυθμούς των «μπρε μπρε» γύρω από αναμμένες φωτιές, αφού πρώτα παρακολουθούσαν την καθιερωμένη παρέλαση και έτρωγαν μέχρι σκασμού σε κάποια ταβέρνα.
Κάθε χρόνο την τελευταία πενταετία η Κοζάνη γεμίζει ασφυκτικά κόσμο, τα ξενοδοχεία ξεχειλίζουν και οι δρόμοι είναι γεμάτοι χαρούμενα πρόσωπα - πολλές φορές μεθυσμένα και άλλες φορές απλά με ανεβασμένη τη διάθεση στα ύψη. Σε κάθε γωνιά της πόλης αμέτρητοι καρναβαλιστές με φαντασία και αστείρευτο χιούμορ σε κάνουν να γελάς και ξεχνιέσαι για λίγο, ξεφεύγεις από την πραγματικότητα και τα προβλήματά της και γίνεσαι ένα με το πλήθος, νιώθεις τον παλμό του καρναβαλιού σε κάθε σου βήμα. Μέσα στο ρυθμό της παραδοσιακής μουσικής των χάλκινων στους φανούς (οι αναμμένες φωτιές σε κάθε γειτονιά της πόλης, όπου όλοι χορεύουν πίνοντας), ζεις κάτι το διαφορετικό, κάτι έξω από τα συνηθισμένα, κάτι μοναδικό, κάτι βγαλμένο από την αρχαία Ελλάδα, μυστικιστικό και συνάμα εθιστικό.
Γνωρίζεις κόσμο, κόσμο που θέλει να περάσει καλά, να αφήσει πίσω του ό, τι τον προβληματίζει και να χαθεί στη μαγεία της παράδοσης που συνδυάζεται μοναδικά με το σύγχρονο κόσμο. Μετά από το ατελείωτο περπάτημα σε όλες τις γειτονιές της πόλης, όλοι αποφασίζουν πώς θα περάσουν το υπόλοιπο της βραδιάς, είτε θα πάνε κάπου ήρεμα να χαλαρώσουν είτε θα συνεχίσουν σε κάποιο από τα πολλά μπαράκια της πόλης με μπόλικο αλκοόλ και μουσική. Κανείς δεν πάει σπίτι. Όλος ο ντουνιάς ξενυχτάει στο όνομα του θεού Διόνυσου, που χάρη σε αυτόν συνεχίζεται μέχρι και σήμερα το καρναβάλι στα μέρη μας. Τρώμε και πίνουμε λίγο πριν αρχίσει η μεγάλη νηστεία. Διασκεδάζουμε όσο μπορούμε για να προετοιμαστούμε για τη λιτότητα που χρειάζεται να έχουμε κατά τη διάρκειά της. Έτσι λέει η παράδοση και η θρησκεία μας. Είτε το ακολουθούν ή όχι οι πιστοί είναι άλλο θέμα, εξαρτάται από το καθένα. Δεν έχει σημασία.
Αυτό που μετράει είναι ότι μέσα από αυτό το καρναβάλι, και κάθε είδους καρναβάλι, είτε είναι στην Πάτρα, στην Ξάνθη ή την Κοζάνη, όλοι φορώντας ή όχι μάσκες, έχουμε ένα σκοπό. Να περάσουμε καλά. Με οικογένεια, με φίλους και γνωστούς, με τον εαυτό μας. Πρώτη φορά φέτος που δεν θα ζήσω το καρναβάλι στην Κοζάνη, αλλά δε με πειράζει. Ξέρω ότι του χρόνου πάλι εκεί θα είναι να με περιμένει με πολύ κρασί, φαγητό και χορό, αλλά πάλω από όλα με καλή διάθεση. Γι' αυτό ξεχυθείτε στους δρόμους, ντυθείτε, βαφτείτε, φορέστε μάσκες και διασκεδάστε μέχρι τελικής πτώσης όπου και να είστε. Εις το όνομα του καρναβαλιού.
Βασιλική Γρίβα
Αφήστε το σχόλιό σας
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια...
Μόλις ελεγχθεί από το διαχειριστή θα δημοσιευτεί.